ز خویش مگذر اگر جوهرت شناسایی ست

که خو دپرستی عالم ، بهار یکتایی ست

نه گلشنی ست به پیش نظر، نه دشت و نه در

بلندی مژه ا ث منظر خودآرایی ست

بهار رمز ازل تا چه وقت کیرد رنگ

هنوز نغمهٔ نی تشنهٔ لب نایی ست

مگیر ز غیب برآییم تا عیان گردیم

ز خود نشان چه دهد قطره ای که دریایی ست

ز ذات محض چه اسما که برنمی آییم

جهان وهم و گمان فطرت معمایی ست

دل از تکلف هستی جنون نمایی کرد

نفس در آینه رنگ بهار سودایی ست

به بلزم وصل جنون ناگزبر عشه افتاد

ز منع بلبل ادب کن بهار سودایی ست

کس به ستر عیوب نفس چه چار ند

غبار نیستی آیینه ایم و رسوایی ست

لطافتی ست به طبع درشتی آفاق

مقیم پرده سنگ انتظار مینایی ست

شکست بام و دری چند می کند فریاد

که از هوا به در آیید خانه صحرایی ست

به عرض نیم نفس کس چه گردن افرازد

حباب ما عرق انفعال پیدایی ست

تو هم دری چو شرر واکن و ببند، بس است

به کارخانهٔ فرصت ، عدم تماشایی ست

فتاده ایم به راهت چو سایه جبهه به خاک

ز پش ما به تغافل زدن چه رعنایی ست

رعونتی به طبعت که چون غبار سحر

اگر به باد روی پیشت اوج پیمایی ست

تلاش کعبه و دیرت نمی رود بیدل

بهشت و دوزخ خویشی خیال هرجایی ست